Jeśli Włochy kształtem przypominają nogę, to Apulia sięga od obcasa do łydki – to samo gorące południe. Nie jest to jednak obszar jednorodny - o ile jego północ jest pagórkowata i odwołuje się w sposobie winifikacji do zwyczajów centralnych Włoch, o tyle południe („zadzidzie - zadzidzia”) to płaska jak stół równina, gdzie kultywuje się tradycje winiarskie sięgające czasów grecko-rzymskich.
APULIA, PRIMITIVO I KONFITURY
Jedynym czynnikiem, który jednoczy północną i południową Apulię, jest wybór uprawianych roślin: oliwek i winogron, dokładnie w tej kolejności. To stąd pochodzi prawie połowa oliwy we Włoszech, to stąd także płynie nieprzebrany strumień, mało tego, rzeka czerwonych win. To, co zdawało się atutem regionu – tania masowa produkcja win sprzedawanych luzem, stało się jego przekleństwem w czasie, gdy konsumenci zaczęli domagać się coraz to wyższej jakości.
Rozwiązaniem było wprowadzenie nowych, bardziej restrykcyjnych przepisów, związanych z apelacją (denominacją) tak by klasyfikacja wina odpowiadała jego jakości i by zapracować na dobrą markę. Stała za tym przede wszystkim zmiana filozofii – odejście od ilości w kierunku jakości, wprowadzenie nowych technik winifikacji, inwestycje, walka o rozbudowanie apelacyjnego systemu DOC i DOCG.
Apulię można podzielić na trzy obszary, które odpowiadają prowincjom administracyjnym: Foggia na północy, Bari i Taranto pośrodku oraz Brindisi i Lecce na południu.
Tę Apulię najbardziej apulijską znaleźć można na południu, poniżej linii Bari - Taranto. Pośród szczepów czerwonych króluje tu Negroamaro i Primitivo, Primitivo ma się świetnie zwłaszcza w dwóch apelacjach: Primitivo di Manduria i Gioia del Colle, Negroamaro znaleźć można właściwie we wszystkich apelacjach południa regionu – Galatina, Copertino, Laverano, Salice Salentino, Squinzano i Brindisi.
Ostuni, położone nad samym Adriatykiem to północny kraniec tego najbardziej charakterystycznego w Apulii obszaru, że świetnymi bielami na bazie Biombino bianco, Fiano Minutolo i różami z Ottavinello. Z białych szczepów warto jeszcze wymienić Verdeca; wypada jednak zaznaczyć, że białe wino ma w regionie właściwie tylko pomocnicze znaczenie.
W swej środkowej części, wizytówką Apulii jest przede wszystkim szczep Uva di Troia. Wciąż niedoceniany, mało wydajny, a jednocześnie jeden z najciekawszych w regionie, najlepsze wina daje w apelacji Castel del Monte.
Pod względem siedliska, Apulia to przede wszystkim rezerwuar roślinnej płodności z gorącym śródziemnomorskim klimatem, masywnym nasłonecznieniem, czasem chłodzącą bryzą znad morza. Geologicznie niezbyt zróżnicowana, Apulia obfituje w wapień kredowy, pod warstwą osadów czwartorzędowych.
Apulia zrywa z reputacją płaskich alkoholowych win, chce i uwodzi wielu czarnymi, atramentowymi, potężnymi czerwieniami, stając w szranki z najlepszymi etykietami Australii i Ameryki Południowej. Wielu sprzedawców wina na świecie może zaświadczyć, że strategia realizowana przez takie nowoczesne winnice jak Feudi San Marzano z jego flagowym Primitivo Sessantanni i Negroamaro F, Donato Angiuli z jego Primitivo Maccone, czy Sampietrana z Primitivo Carlone jest bardzo skuteczna i wywołuje entuzjastyczne reakcje wielbicieli wina na całym świecie